Ukończyłam klasę plastyczną w Liceum im. Jana III Sobieskiego, a następnie wydział filologii rosyjskiej na Uniwersytecie Warszawskim.

W trakcie studiów zetknęłam się z ikoną. Uczyłam się pisania ikon tradycyjną metodą tempery jajecznej w pracowni „Droga ikony” Jacka Wróbla SJ, a następnie u Bogusława Andresa (Pracownia Świętego Mikołaja). Uczestniczyłam również w I edycji „Studium chrześcijańskiego wschodu” u Dominikanów na Służewie.
W 2022 roku uczestniczyłam w kursie „Tygodniowe Skryptorium – Słynne rękopisy: inicjały z Księgi z Kells” prowadzonego przez Barbarę Bodziony w Tyńcu. Maluję i wypalam w drewnie „od zawsze”.

W swojej twórczości czerpię inspirację z natury. Las jest środowiskiem w którym czuję się najlepiej. Fascynuje mnie dzika plątanina gałązek. Dlatego pierwszą i ulubioną techniką jest pirografia.

Niezwykle ważnym obszarem życia jest dla mnie wiara, dlatego we wszystkich technikach zawarte są motywy religijne. Swoją twórczością staram się chwalić, błogosławić i głosić. Szczególnym tego wyrazem jest ikona, która jest dla mnie oknem umożliwiającym spotkanie Niewidzialnego.

Zamiłowanie do baśni i opowieści najlepiej oddają akwarele. Baśnie są, jak pisał Bruno Bettelheim w Cudowne i pożyteczne. O znaczeniach i wartościach baśni: „Opowiadane wciąż na nowo przez stulecia (jeśli nie tysiąclecia), baśnie wysubtelniały się, zyskując zdolność przekazywania zarówno znaczeń jawnych, jak ukrytych, jednoczesnego przemawiania do wszystkich warstw osobowości ludzkiej” dzięki czemu pomagają odkrywać zarówno dziecku jak i dorosłemu sens i znaczenie swojego życia.

A dlaczego „Drzewo i liść”? Również dlatego, że bardzo bliska jest mi postać Niggla z opowiadania J.R.R. Tolkiena o tym samym tytule. Niggle był malarzem, który miał bardzo mało czasu na malowanie, bo ciągle komuś pomagał. Pozostał po nim tylko jeden mały obrazek na którym jest liść.

Prywatnie jestem żoną Michała i mamą Tomka, Filipa, Ani, Marysi i Janka.